خنده زنان گریه می کنم

به بلندای نام بزرگ او...

نقشی بر آب می زنم از گریه حالیا  ///// تا کی شود قرین حقیقت مجاز من

بر خود چو شمع خنده زنان گریه می کنم ///// تا با تو سنگدل چه کند سوز و ساز من

زاهد چو از نماز تو کاری نمی رود ///// هم مستی شبانه و راز و نیاز من

شاید پاسخی باشد به حجاب خود

ما را به جز خیالت...

یا مجیر

تَعَالَیْتَ یَا نَاصِرُ أَجِرْنَا مِنَ النَّارِ یَا مُجِیرُ سُبْحَانَکَ یَا صَبُورُ تَعَالَیْتَ یَا صَابِرُ أَجِرْنَا مِنَ النَّارِ یَا مُجِیرُ سُبْحَانَکَ یَا مُحْصِی تَعَالَیْتَ یَا مُنْشِئُ أَجِرْنَا مِنَ النَّارِ یَا مُجِیرُ سُبْحَانَکَ یَا سُبْحَانُ تَعَالَیْتَ یَا دَیَّانُ أَجِرْنَا مِنَ النَّارِ یَا مُجِیرُ سُبْحَانَکَ یَا مُغِیثُ تَعَالَیْتَ یَا غِیَاثُ أَجِرْنَا مِنَ النَّارِ یَا مُجِیرُ سُبْحَانَکَ یَا فَاطِرُ تَعَالَیْتَ یَا حَاضِرُ أَجِرْنَا مِنَ النَّارِ یَا مُجِیرُ سُبْحَانَکَ یَا ذَا الْعِزِّ وَ الْجَمَالِ تَبَارَکْتَ یَا ذَا الْجَبَرُوتِ وَ الْجَلالِ سُبْحَانَکَ لا إِلَهَ إِلا أَنْتَ سُبْحَانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَ نَجَّیْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَ کَذَلِکَ نُنْجِی الْمُؤْمِنِینَ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى سَیِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ أَجْمَعِینَ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ وَ حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکِیلُ وَ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ إِلا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ

ای یاور

ای صبور

ای حاضر

ای پناهنده

ای فریادرس

....

ما را به جز خیالت,

فکرهای دیگری

 هم هست,

فکر

 ما را برای خودتت

 خالی کن 

یا مجیر یا مجیر یا مجیر...

سرمایه ابراهیمی

یا الله

 امام خمینی (ره) یک سرمایه ابراهیمی داشت که توانست نظامی فاسد را براندازد و نظام ملکوتی را برافراشته کند. امام خمینی (ره) ‌فرزند ملکی و ملکوتی ابراهیم بود و ندای الهی را خوب اطاعت کرد و با لبیک الهی خود همه خطرات را به جان خرید تا انقلاب اسلامی به سرمنزل مقصود رهنمون شود.

آیت الله جوادی آملی (حفظه الله تعالی)

(بازنشر) یکی از موثرترین راهها

هوالنور

انسان با شرح صدر، ارتباطات سه گانه ی با خود ، خدا و محیط را سامان می بخشد. برخی از عبادات نقش ویژه ای در سعه صدر انسانی دارند از جمله: نماز با حضور قلب به عنوان تمرینی برای ضبط نفس سبب فائق شدن بر هموم و ایجاد حالتی از آرام سازی و آسودگی ذهن است.  تقارن هجوم افکار اضطراب آمیز با تمدد اعصاب ناشی از حضور قلب در نماز، منجر به توانایی فرد بر حذف افکار اضطراب آمیز می شود. این حضور قلب نوعی ریلکسیشن یا آرام سازی است که بدون تلاش برای حل مشکل تنش زا ، چرخه ی افزایش اضطراب را شکسته و فرد خود را در مقابل مسائل بغرنج و پیچیده، ناتوان نمی بیند.

قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ * الَّذِینَ هُمْ فِی صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ (مومنون/۱ و ٢)

به راستى که مؤمنان رستگار شدند، همانان که در نمازشان فروتنند

+ پیام به اجلاس سراسری نماز

****************

بازنشر از وبلاگ آیات نورانی

****************

بیابان های ساوه

یا نور کل نور

 

روزها می گذشت و کاروان به نیمه راه توس می رسید، اما کاش که این کاروان هرگز به ساوه نرسیده بود... مانده بود حیران: آیا برادرم از ساوه نگذشته؟ اینان حتما امام خود را ندیده اند که این طور دشمن خاندان پیامبر هستند! لشکر تا دندان مسلح بر سر کاروان ریخت. نکند سربازان خلیفه اند؟ ... نه! غیر ممکن است! امام ما در جوار خلیفه ولی است. در نماز های جمعه به نامش خبطه می­خوانند. به نامش سکه ضرب می­کنند، همه جا کنار مأمون می­ نشید... اما... این دیگر چه جور منزلتی است؟ مهم نبود که مهاجمان به فرمان چه کسی پیدایشان شده بود. هر که بودند، کربلایی دیگر به راه انداختند تکرار کربلای کوفیان. پس این همه فکر کربلایی بیخود نبود! بر سر کاروان ریختند و سادات را سر بریدند و قطعه قطعه کردند؛ تمامی سی و دو مرد کاروان فاطمه را. دوباره زمین پر شد از خون فرزندان حسین علیه السلام و فاطمه. افسوس که فاطمه بی امامش علی، نمی توانست مثل زینب بایستد و قد علم کند و خطبه بگوید. اگر علی آنجا بود و مانند جدشان حسین علیه السلام دست گرم ولایتش را بر سینه­ ی زینبی او می­ گذاشت، شاید تب ماتم بر وجودش نمی­ افتاد و فاطمه را آن همه رنجور و بیمار نمی کند... چند زن تنها، مانده بودند در بیابان های ساوه در کنار بدن­ های تکه­ تکه­ ی بردارنشان. دشت ماتم­ سرا شده بود و بدتر از همه این که احوال بانوی کاروان، هر لحظه وخیم ­تر می­شد. فاطمه­ ی معصومه تاب دیدن آن صحنه ­ها را نیاورد و تب کرد. همین تب بود که او را تا دیدار برادر می­ برد... .

ٰ+

طاقتم تاب بیاورد، ادامه دارد